حال بدی که با دستان سخاوتمند آرام می گیرد
جامک: مهدی کاکاخانی
🔹فقر، تنگدستی و نداری واژه هایی هستند که حتی تلفظ آنها باعث آزردگی و احساس حال بد می شوند. نیک می دانیم امروزه این کلیدواژه‌ها در ادبیات و گفتمان روزانه ما بسیار تکرار می شوند. بیشتر اوقات با بی خیالی خود را به نشنیدن می‌زنیم و بی سرو صدا از کنارشان گذر می‌کنیم.
🔹در میان انبوه اخبار سیاسی، اجتماعی و…. شبکه های مجازی، پیام اهالی یکی از مناطق حاشیه شهر ایلام در یک کانال خبری نظرم را جلب کرد.
🔹خلاصه پیام این بود: 👇
🔺”لباس فرم مدارس اجباری نیست، لطفا والدین را مجبور به این کار نکنید.”
در تکمیل این پیام آمده است؛
“این کار از عهده خیلی از اهالی برنمیاد، بیشتر ما مستاجریم و وضع مالی خوبی نداریم، به خاطر خدا هم شده این درخواست را درج کنید…!!!🔺
🔹 این پیام به ظاهر شاید خیلی مهم به نظر نرسد، اما با کمی تامل، می توان فهمید در همین حوالی و اطراف ما، خانواده ها برای تامین چه نیازهای اولیه ای، گرفتارند!
🔹این که انتظار داشته باشیم همه مشکلات جامعه توسط دولت و نهادهای حمایتی مرتفع شوند، تقریبا انتظاری غیر ممکن بوده و در هیچ جای دنیا هم چنین امری میسر نیست. اما نقش مردم و تشکل های مردمی، انجمن های خیریه و افراد سخاوتمند، در التیام بخشیدن به این زخم ها، می تواند مهم و تاثیرگذار باشد.
🔶خود را در مقام توصیه و امر و نهی نمی بینیم، فقط جهت یادآوری؛ با یک محاسبه ساده در زندگی شخصی و اندکی صرفه جویی، حتی به اندازه حذف یک وعده خرید میوه، می‌توان حامی افراد دردمند و ندار شهرمان باشیم.
🔹کم کم به روزهای آغازین ماه مهر می رسیم. ماه شور و شعف کودکانه و عطر خوش کتاب و دفتر. شایسته است مهربانی‌ها را تقسیم کنیم. بسیار نیکوست با خرید لوازم تحریر، پرداخت هزینه لباس فرم مدارس و حمایت از خانواده های فقیر آبرومند، سخاوتمندی را در دیارمان عطرافشانی کنیم.
🔺می گویند: “سخاوت وجود می خواهد، نه ثروت” و افراد سخاوتمند شادترین ها هستند. به راستی وقتی راهی به این سادگی و زیبایی برای خوب شدن حال مان وجود دارد، چرا به دنبال گمشده در دوردست‌ها می گردیم؟!
