کارگران و کارمندان در حال لِه شدن زیر بار گرانی ها
جامک/ مهدی کاکاخانی
افزایش سرسام آور و لحظه ای قیمت ها و اقلام مورد نیاز، باعث شده حقوق بگیران ثابت به خط پایان و مرحله بحرانی برسند. شرایط به نحوی پیش می رود که با هیچ فرمولی، درآمدها تکاپوی دخل و خرج خانواده های این قشر را نمی کند. با شروع سال تحصیلی و اضافه شدن هزینه های تحصیلی، والدین مدیریت اقتصاد خانواده را از دست داده و در حال تجربه وضعیت سختی هستند.
با توجه به نرخ بالای تورم (بر خلاف نظر بانک مرکزی و مرکز آمار) تقریبا قدرت خرید حقوق بگیران نسبت به سال گذشته به کمتر از یک سوم رسیده است. یعنی اگر کارمندی سال گذشته دو میلیون تومان حقوق دریافت می کرد، ارزش این رقم در امسال به کمتر از هفتصد هزار تومان رسیده است. از سوی دیگر ضریب افزایش سالیانه حقوق در سالجاری هم به نسبت سال های قبل کمتر بوده است.
مصاحبه های بدون پشتوانه و غیر عملیاتی و خنده های آزار دهنده گاه و بی گاه دکتر نوبخت، هم نمکی شده بر زخم کارگران و کارمندان. وعده های پوچ و توخالی او که عموما تحقق نمی یابند، تنها خوراکی است برای رسانه ها و در عمل هیچ خروجی قابل لمسی ندارند. حواله کردن خبر افزایش حقوق کارمندان دولت در نیمه دوم سالجاری به سال آینده هم بخش دیگری از اجرای فیلم نامه معاون رئیس جمهور است که شش سال است با این ادبیات کشور را به پیش برده و همچنان بر روی اعصاب ملت راه می رود.
اجرای قانون افزایش ۲۰ تا ۲۵ درصدی حقوق کارمندان مناطق جنگی هم شبیه یک لطیفه شده است. منابع و اعتبارات لازم برای اجرای این قانون در ۵ استانی که مشمول هستند دیده نشده است. برخی دستگاه های اجرایی متناسب با میزان شجاعت مدیرانشان، در حالت خوف و رجاء و به صورت نیم بند، این قانون را اجرا کرده اند که این هم خود داستانی شده است.
هرچند گفتن و نوشتن در این باب دیگر تاثیری ندارد و مسئولین هم به مرحله بی حسی، بی تفاوتی و بی برنامه گی محض رسیده اند؛ اما با این تفاسیر باید منتظر بازگشت دکتر روحانی بمانیم تا پس از رونمایی از بسته جبرانی وعده داده شده توسط دکتر نوبخت برای قشر آسیب پذیر، ببینم این بار دست پخت آقای معاون رئیس جمهور برای برون رفت کشور از این وضعیت چه می باشد؟!
