نقد فیلم “لاتاری” سومین ساخته بلند محمد حسین مهدویان
پایگاه خبری جامک
وحید اسلامی – فیلمساز و کارگردان ایلامی
لاتاری سومین ساخته بلند محمد حسین مهدویان بعد از فیلم های ایستاده در غبار و ماجرای نیمروز است .
فیلمی در راستای جریان فکری و دغدغه های مهدویان و البته یک مشکل اجتماعی بزرگ به نام قاچاق دختران.
داستان فیلم در مورد جوانی است به نام امیر علی که برای انتقام از عامل یا عوامل خودکشی یا قتل دوست دخترش به همراه مربی فوتبالش _ موسی _ رهسپار دبی می شوند تا در آنجا از عاملان این واقعه انتقام بگیرند.
فیلم با نشان دادن ظاهرجامعه امروز ایران و پلان هایی از دختران و پسران جوان ایرانی آغاز می شود که از قضا دغدغه همه آنها خوردن است!(در تصاویر ابتدایی فیلم همه در حال خوردن دیده می شوند)و تعمدا نشان می دهد که روابط بین دختران وپسرها در ایران درهمین حد است!!تیتراژ آغازین بر روی این تصاویر با رنگ سفید ادامه پیدامی کند که البته ناخوانا است و خلاقیتی در آن دیده نمی شود.
فیلم باچند سکانس طولانی و نه چندان جذاب و بدون میزانسن خاصی آغاز می شود تا مخاطب خود را برای دیدن رویاهای نسل جوان همراه کند.سکانس های طولانی و دیالوگهای دم دستی درسکانس نیمکت پارک و ترانه خواندن دختر و پسر فیلم، به سکانس طولانی داخل مترو اضافه می شود و به همین خاطر ریتم فیلم در بیست دقیقه آغازین و تا شروع نقطه عطف اول کند است که البته درادامه این مشکل بهبود پیدا می کند.
کارگردان درهمان ابتدای فیلم سعی می کند که با این سکانس ها بیننده را درگیرعشق امیر علی به نوشین کند و مخاطب را با یکسری جزییات دیگر با شخصیت اصلی داستان همراه کند و به دنبال این است که در ادامه فیلم ما با جریان و اتفاقات پیش رو به خصوص شخصیت اصلی داستان همذات پنداری کنیم که نمی کنیم.به این سکانس ها می‌توان معرفی پدر امیرعلی داخل خودرو را اضافه کرد.
انتخاب هادی حجازی و ساعد سهیلی از نقاط قوت این فیلم است. هرچند بازی جواد عزتی درنقش برادر خلافکار نوشین چنگی به دل نمی زند.
حرکت های دوربین و لرزشهای مدام آن در بسیاری از سکانس ها چنان آزار دهنده است که نه تنها به فیلم کمکی نمی کند بلکه از نقاط ضعف فیلم به حساب می آید.
لاتاری با تاثیراز مستند معروف “پول و پورن”ساخته شده است ودر واقع نعل به نعل منطبق بر فیلم نقویان است منهای اضافه کردن سکانس پایانی که اتفاقاً فیلم ضربه اصلی را در همین جا خورده است.اصلی ترین مشکل فیلم نشان دادن ایرانیها به عنوان تروریسم است.که نه تنها پایبند قانون نیستند بلکه خودسرانه عمل می کنندو ابایی از ترور افراد حقیقی و حقوقی ندارند.
فیلم از نظر تم و محتوا شباهت های بسیاری با فیلم قیصر کیمیایی_به عنوان یک فیلم مهم در تاریخ سینمای ایران با موضوع غیرت وانتقام_دارد.در حقیقت مهدویان نتوانسته جامعه ایرانی و مردم ایران را آن طور که هستند و شایسته و بایسته آنهاست، نشان دهد.بازی و جولان دادن موسی در کشوری دیگر با وجود بازی هایی قابل قبول، تصنعی و غیر قابل باور است.
کشتن شیخ عرب که حداقل باید چندین نفر همراه و پاچه خوار داشته باشد آن هم داخل سرویس های بهداشتی عمومی باورپذیر نیست وبعد از کشتن شیخ عرب او را داخل لابی هتل می آورد و با میزانسنی که یادآور فیلم های هندی است جلوی دوربین های هتل فریاد می زند: هر کسی به ما تجاوز کند او را داخل کشورخودش می کشیم.والبته کل پیام فیلم برای همین دیالوگ است و این پیام نه تنها سنجیده نیست بلکه از مرزهای منطق فراتر رفته است.
آیا تمام مشکلات دختران فراری به غیرت مردان ایرانی برمی گردد؟آیا ریشه تمامی مشکلات بی غیرتی مردان است و ریشه آن در مشکلات اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی نیست؟ هر چند در فیلم اشاره هایی به ورشکستگی پدر نوشین و مشکلات اقتصادی می شود اما راهکار این نیست که خود سرانه و غیرتی عمل کنیم و آخرین نفر راقربانی غیرت خودمان نماییم.
غیرت زمانی که با تعصب هم همراه باشد ویرانگر است ومنجر به فاجعه می شود.اگر غیرتی هستیم بسراغ سرمنشاء مشکل برویم تا مردم هم با ما همراه شوند.
نشان دادن اینکه نسل جوان هنوز هم همان غیرت جوانان دهه شصت را دارند و برای جلوگیری از هر تجاوزی آماده هستند و پاشنه کفش قیصری خود رامی کشند خوب است اما تجاوز به مملکتمان در دهه شصت و غیرتی شدن جوانان در آن سالها بخاطر این بود که شخص متجاوز به خودش اجازه داده بود به ایران و وطن ما بی حرمتی کند و چه بسا همین حالا هم چنین اتفاقی رخ دهد همه آماده اند.(البته اگر امیرعلی فرصت کند سری به پدر ومادرش بزندخوب است البته نه فقط برای خداحافظی)اما اینکه مابا پای خودمان واردکشوردیگری بشویم و مورد تجاوز آنها قرار بگیریم با این موضوع فرق دارد.
بیاییم ازخودمان و مشکلات مملکتمان برای شروع استفاده کنیم.
