تَکرار می کنیم : این درد را دوا کن !
پایگاه خبری جامک/ یونس قیطانی
این که در نبود حزب های قانونی، شناسنامه دار، اصیل و آزموده، زلالِ روشنِ رود رو به مرداب ملالت و ملامت می گذارد و هر سنگواره ای که ریشه در سموم سرداب دارد به خود اجازه می دهد بی پروا و بی انصاف، مروارید دریای سلامت را به هجمه ی واژگان ناخراشیده بسپارد، بدعتی نو پدید است که ریشه در جریان های چند سال پیش و مهندسی ویژه برای خشکاندن ریشه ی احزاب تاثیر گذار و مردمی جامعه دارد. آن گاه که هرزه علف های باغِ کال پرست به وقت خویش چیده نشوند، آرام آرام سر بر می آورند توهم سروری دارند و مزرعه ی عافیت را به کام هرزگی می کشند و طولی نخواهد کشید که هر یک ادعای سهم و سیادت می کنند.
آن روز که گفته می شد احزاب به مانند موتور محرکه ی یک گفتمان و حتی جریان کلی جامعه و همچون سوپاپ اطمینانی برای هستند که در روز نیاز، تعادل و آرامش را به دامان پر تلاطم افکار خاص و عام ارزانی می دارند، سخنی پر گزافه نبود و به راستی که شد آن چه عده ای می خواستند بشود.
به دنبال از میان برداشتن احزاب قانونی و تاثیر گذار جریان اصلاحات همچون جبهه مشارکت ایران اسلامی، سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی و … اردوگاه اصلاحات برای مدیریت رویداد های مهم همچون انتخابات مجلس، ریاست جمهوری و حتی خبرگان رهبری دچار نقص در سیستم کلان شکلی و ساختاری شد؛ هر چند این گفتمان اصیل از روزگاران تا همیشه در رگ و پی و استخوان مریدانش ریشه دوانده و با یک اشارت از آن پیر فرزانه ، سرها در سنگلاخ خانه ی دوست به تگ دویدن گرفتند و آب در لانه ی مورچگان ریختند .
تولد نوزادی عجیب الخلقه به نام «شورای سیاستگذاری اصلاح طلبان» در استان ها برای پر کردن خلاء ناشی از فقدان احزاب جریان اصلاحات هر چند که گاه و بی گاه و به ویژه در آغاز راه با تاثیر گذاری مثبتی شروع شد اما هر چه زمان گذشت، ناکارآمدی، سهم خواهی ، عدم تفاهم اندیشه هایی مختلف از جریاناتی متفاوت ، خود بزرگ بینی ، ورود اندیشه های مردود و بسیار غریب با گفتمان اصلاحات و مردم سالاری و شایسته سالاری ، عضویت حزب های تک نفره ی و ناپیدا ، حتی اندیشه های منسوخ قبیله گرایی و بسیار آفت های ناشناخته ی دیگر ، نمایان گردید . پر واضح است که برایند اندیشه های انفرادی که در روزگاران بعد از به محاق رفتن احزاب ، از اندیشه های زلال اصلاحات فاصله گرفته اند ، معجونی در خور دوای درد مشکلات و ماندگی های مردم این دیار باشد و چاره ای از دردهایشان را درمان ؛ بلکه شوکرانی است که زهر آن قطره قطره در گلوی نیروهای باوفای جریان اصلاحات همچون « مروارید ها» ریخته می شود و پای رفتن دوستان همراه را سُست می کند.
جناب آقای رییس جمهور محبوب و محترم !
دوران چهار سال آزمون و خطا به نقطه ی پایان رسیده است ، امروز وقت آن است که قدری به ترمیم و بهبود فضای سیاسی داخل کشور: همچون تشکل های دانشجویی ، پویایی جریانات سیاسی در دانشگاه ها ، احیای احزاب زنده به گور شده ، سپردن مدیریت سیاسی کشور به معاونانی بی پروا و … بپردازید ؛ شما حتما صدای صریح و رسای مردم را در پیش و پس از ۲۹ اردیبهشت شنیده اید ، نه نوار بود و نه لشگرکشی سازماندهی شده ؛ دیگر هم نیازی به « تکرار » نیست .
از این روی شایسته نیست که صلاح و سلامت استان ها و در نهایت سراسر کشور قربانی این معجون ناساز و ناکوک گردد ، تا دیر نشده و « شورای سیاستگذاری به اصطلاح اصلاحطلبان » میخ های شُل شده ی تابوت اصلاحات را ( که با مرارت فراوان و ایثار جان به دست آمده) با چکشِ نادانی دوباره محکم نکرده است، چاره ای ساز کنید.
اینک مردم « تکرار می کنند » : احزاب را دریابید !
نگذارید جریان اصیل و مدرن اصلاحات که به پشتوانه ی احزاب قانونی راه درست را در پیش گرفته بود به شمایل یک حزب سنتی فرتوت و در هم ریخته و بی حساب و کتاب درآید .
