ادای وظیفه را از طریق حرفه تان پیگیری کنید شورای شهر محل ادای دین نیست
خیلی از کسانی که وارد این عرصه شده اند، ممکن است به جهت استمرار در حرفه و رشته شغلی خود خبره شده و به همین دلیل نیز موفقیت هایی کسب کرده باشند، ولی این ها بهانه ای برای موثر بودن آنان به عنوان نماینده مردم در شوراها نیست.
همه ی ما در ادوار گذشته به عینه شاهد ناکارآمدی قهرمانان ورزشی، هنرمندان محبوب، بازاریان خوشنام و…، در عرصه نمایندگی شوراهای اسلامی شهرها و حتی روستاها بوده ایم که بخشی از انتخاب آنها به عنوان نماینده به دلیل محبوبیت های شغلی و بخشی هم به دلیل نااگاهی مردم از ظرفیت ها و توانمندی هایشان بوده است اما در شرایط موجود با وجود گسترش روز افزون رسانه های اجتماعی و همچنین تجربه سال ها مشارکت در انتخابات های مختلف، شایسته نیست که مردم ما مجدد دچار اشتباه شوند.
خوشبختانه مردم به درستی به نیت و اهداف این افراد پی برده اند و نیک می دانند شعارهایی از این دست دیگر کاربردی ندارند. مردم ما به خوبی می دانند این افراد تنها در اندیشه کسب دارایی، رسیدگی به امور اطرافیان و راضی نگه داشتن اقلیتی خاص می باشد.
حتی مردم دیگر به شعارها و وعده های جناح ها و گروه های سیاسی هم اعتماد ندارند زیرا می دانند که این ها هم تنها در زمان انتخابات ها فعال شده و بعد از موفق شدن ضمن فراموش نمودن شعارهای خود از وظایف ذاتی خود منحرف شده و بدون ترس از افکار عمومی همان مسیر کسب ثروت و حفظ قدرت خویش را در پیش می گیرند.
اما به راستی چه باید کرد؟ آیا برای رفع این مشکل و قطع این چرخه ی باطل می توان راهکاری اساسی اندیشیده شود؟
قطعا می شود و راهکارهایی هم وجود دارد. در وهله اول از سازمان های نظارتی انتظار می رود که در گزینش و بررسی سوابق کاندیداها علاوه بر رسیدگی به شاخص های مورد نیاز دو مولفه را بیشتر مورد توجه قرار دهند، “دست پاک” و “چشم پاک” دو شاخصی که بیش از هر موارد دیگری بایستی بدان حساس بود.
اگر نماینده مردم در شوراهای اسلامی شهر و روستاها “دست پاک” نباشد می تواند آسیب های جدی به سرمایه های مردم وارد کند. از زد و بند ابایی ندارد و حق و حقوق شهروندان را به راحتی پایمال می کند. این طیف با هر نسیمی به لغزش می افتند، هر حرکت و رفتاری و هر قدمی که بر می دارند تنها با متر و ظرف پول سنجش می کنند. و دیگر این که اگر نماینده مردم “چشم پاک” نباشد خسارت های بسی فراوان تر از مسائل مادی و مالی به جامعه وارد می کند.
بنابراین اولین انتظار جامعه از سیستم های نظارتی فیلتر کردن کاندیداها از نظر این دو مولفه مهم و تاثیر گذار است.
اما گام بعدی نیز توسط رسانه های گروهی و شبکه های اجتماعی برداشته می شود؛ فعالان رسانه ای بایستی لایه های پنهان کاندیداها را برای مردم بازگو کنند. فردی که خود را در معرض انتخاب قرار می دهد، بایستی این حق را به نمایندگان افکار عمومی بدهد که او را آنالیز کنند و بدون روتوش به جامعه هدف معرفی نمایند.
مردم ما حق دارند بدانند که چه عواملی باعث می شود که یک نفر برای چهار یا پنج دوره کاندیدا می شود و با هر شیوه ای می خواهد وارد این نهاد شود؟ رای دهندگان بایستی بدانند چه انگیزه ای پشت این همه تلاش و کوشش وجود دارد؟!
مردم ما حق دارند بدانند چگونه است افرادی که به عضویت شوراها در می آیند حال قبل و بعد از نمایندگی آنها به طرز قابل توجه ای تغییر می کند؟!
بنابراین نقش رسانه ها در این مرحله حساس بوده و انتظار می رود فعالان این عرصه پای کار آمده و با روشنگری بیشتر، کاندیداهای کارآمد و کاردان را شناسایی و مردم را در این امر خطیر یاری رسان باشند.
