این کلاف سردرگم کی باز می شود؟!
روزی که همه به امید رونق و توسعه و عمران و آبادانی استان چشم بر دستان رییس جمهور وقت داشتند تا با پایین آوردن آن کلنگ معروف راه ما را برای رسیدن به خیلی چیزها هموار کند تا به امروز که سه دولت دیگر بار خود را بسته و قول ها و وعده ه و وعیدهای خود را داده اند ، ما همچنان چشم انتظار بلند شدن دود سفید از استوانه های افراشته شده پتروشیمی ایلام هستیم که البته به لطف مدیران سابقا دولتی و اکنون ظاهرا خصوصی ، داستانها و فراز و فرودهای بی شماری را در طی این سالهای طولانی از سر گذرانیده و خروجی نهایی این همه بریز و بپاش و جلسه و کمیسیون و شورا و هزار … دیگر این است که هنوز مدیران آن همچنان وعده های تکراری می دهند که اگر چنین شود ما هم چنان می کنیم .
فقط برای یادآوری می گوییم که آقایان زمانی قمی ، شورانگیز ، احمدی ، رحمانی ، آزاد ، اعلایی ، غراوی ، عباس زاده مشکینی و اکنون مروارید استاندارانی بوده اند که بارها و بارها خبرنگاران و رسانه های گروهی را بر سر این پروژه برده و گفته اند که همه چیز خوب است و رو براه …. اما …
اما اکنون از تصویب سال ۸۲ و کلنگ زنی سال ۸۴ آن ۱۳ سال گذشته ، چهار دولت برای به ثمر نشستن آن جلسه گذاشته و اعتبار گذاشته اند ، ۹ استاندار آمده و وعده داده و رفته اند ، از نمایندگان مجلس ششم و هفتم و هشتم و نهم و دهم هر کدام بارها و بارها سخن گفته و خود را صاحب و پدر معنوی آن معرفی کرده اند .
نمی دانم آیا بررسی وضعیت کنونی آن و مروری بر وعده ها و قول و قرارهایی که همه آنها که نام بردیم و نبردیم گره ای از کار فروبسته این پروژه می گشاید یا نه ؟ اما به ناچار و تنها برای تاریخ گذری کوتاه بر آنچه گذشته و وضع موجود می اندازیم تا شاید باشند کسانی که از این همه رفتن و آمدن ها عبرتی بگیرند و تکانی به خود بدهند و چاره ای بیاندیشند .
مسیولان پتروشیمی بارها از حتی جلو بودن از زمانبندی طرح خبر می دادند ، فاز اول آن با هر تلاش و تقلا و ترفندی که بود راه اندازی شد ، هر چند همان زمان برخی کارشناسان از غیرکارشناسی بودن این راه اندازی سخن می گفتند و استدلالشان نیز این بود که در مجتمع های پتروشیمی قاعدتا ابتدا باید واحد الفین به عنوان واحد اصلی و تامین کننده خوراک تولید راه اندازی شود، اما هر چه بود واحد پلی اتیلن به خیر و خوشی کار خود را آغاز کرد ، با این استدالال که خوراک آن از خط انتقال لوله غرب تامین می شود که هزینه های سرسام آور انتقال این خط ، خود حکایت هایی جالب و شنیدنی دارد که در این مقال نمی گنجند .
در باره فاز دوم که همان واحد الفین باشد اما سخن ها زیاد گفته شده و وعده های زیادتری نیز داده شده است هر چند برخی معتقدند که با هزینه هایی که تا کنون اعلام شده و در رسانه ها منتشر گردیده قاعدتا می بایست این واحد نیز خیلی قبلتر از اکنون راه اندازی می گردید .
در تازه ترین اظهار نظر اواخر سال آینده اعلام شده است و جالبتر اینکه جناب آقای استاندار گفته اند که پیگیر فاز سوم آن هستند ، این در حالی است که خبرهای خوبی از حتی زمان اعلام شده برای سال ۹۶ فاز دوم هم به گوش نمی رسد و ظاهرا با مشکلات درون بخشی ای که میان سرمایه گذاران دولتی و نیمه دولتی آن وجود دارد و صد البته میزان پیشرفت واقعی ای که فاز دوم داشته و اهمیت به موقع رساندن هر کدام از واحدها و زیرساخت های لازم آن ، قطعا این نگرانی وجود خواهد داشت که با تفکر فعلی و نیز میزان اعتبارات و مهمتر از همه اینها نحوه عملکرد فعلی ( که احتمالا داستانهایی تکراری در پی خواهد داشت ) فاز دوم حتی تا پایان سال ۹۶ نیز وارد مدار تولید نخواهد شد .
جالب است برای این همه تاخیر و هزینه اضافی صورت گرفته به این بهانه که شرکت خصوصی است هیچکس خود را پاسحگو ندانسته و حاضر نیست جوابگوی مطالبات واقعی مردم باشد ، هر کس آمده وعده ای داده و قول و قراری گذاشته و پس از مدتی رفته و پشت سرش را هم نگاه نکرده است .
بیراه نخواهد بود اگر گفته شود که آغاز همه مشکلات و مصیبت هایی که پتروشیمی ایلام بدان مبتلا شده است درست از زمان اعلام واگذاری آن به بخش خصوصی بود ، بخش خصوصی ای که در باره وجود واقعی آن و البته نحوه عملکردش حداقل در استان ایلام سوالات فراوان و بدون پاسخی وجود دارد که تا کنون هیچکس خود را موظف به وارد شدن در این حیطه ندیده است.
عده ای بنا به دلایلی که مطرح می کنند اذعان دارند اگر در سالهای ۸۶ به بعد استان و مدیران مربوطه اش و نیز نمایندگان استان در مجلس فقط اندکی درایت و مقاومت می کردند پتروشیمی ایلام در آن سالها مانند گوشت قربانی و بی صاحب واگذار نمی شد و این همه مشکلات هم به تبع آن پیش نمی آمدند .
استخدام های بی ضابطه و بسیار مهمتر هزینه های خارج از حد معمول صورت گرفته که روز به روز بیشتر شده و ظاهرا ادامه هم دارند و شنیده های گاه و بیگاه و متعدد در رابطه با دستگیری ها و عدم پاسخگویی ها و … خود محل سوالات فراوانی است که انتظار می رود مسئولان فعلی پاسخگوی آنها باشند .
تحصن و اعتصاب های گاه و بیگاه و فصلی کارکنان این شرکت می تواند گواهی باشد بر وجود مشکلات عدیده این واحد بزرگ صنعتی استان ، که معمولا نیز بدون کسب نتیجه ای مشخص پایان می یابند و به واسطه مشکلات و گرفتاری های فراوان زندگی اعتصاب کنندگان در نهایت مجبور می شوند به شرایط کارفرما تن داده و به کار خود ادامه دهند .
از دیگر هزینه هایی که بدون حساب و کتاب هنوز روی دست گردانندگان این مجتمع باقی مانده است ساخت بیش از دویست واحد مسکونی برای پرسنل در داخل شهر ایلام است که با گذشت حدود یک دهه از آماده بودن آنها همچنان خاک می خورند و احتمالا تا چند سال دیگر شرایط بافت فرسوده شهری پیدا کنند و عده ای هم شاید از هم اکنون برای آنها برنامه هایی داشته باشند.
همه آنچه گفته شد و بیشتر از اینهایی که گفته نمی شود همگی کلاف سردرگمی برای پتروشیمی ایلام و کارکنان آن و البته مردمی که سالهاست اخبار آن را پیگیری می کنند درست کرده است که رهایی از آن ظاهرا به این سادگی ها نیز ممکن نمی نماید .
انتظار است مسئولان استان و نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی یک بار برای همیشه آستین همت بالا زده و از خیر چند استخدام سفارشی گذشته و تکلیف این همه پول و سرمایه و امکانات در حال هدر استان را روشن کنند تا آیندگان در باره آنان و عملکردشان قضاوت خوبی داشته باشند .
منبع: هفته نامه مانشت
