یاری که درجوار پروردگار آرام گرفت
سیدحرمت الله موسوی مقدم:
زمان رفت وزمین هست و تو هستی/خدا داند شریف و پاک رستی
تعادل شب دست خوش تلاطم شده، بیقراری وبال آرامش، فریاد برسکوت مستولی وناامنی واردحریم سکون گردیده بود، سرمای زمستان اسیرگرمای حادثه وکوچه های محبت نشان ازغمی بزرگ می داد، دل درامواج تردید برخود می لرزید و قلب های رئوف میهمان طوفان گشته وسرگردانی برعالم ارواح حکم میراند،کوه هافرش پای بیابان گردیده واقیانوس، رام چشمه شده بود، صدا در صدف سکوت وسیما محو نگرانی بود، گویندگان گرفتار لکنت وشنوندگان نیزگوش رامهیای اندوه کرده بودند، ابر یک خبرتنگ وتلخ وتیره، دل آسمان راتسخیرکرده است، پلک ها و بال چشم شده وگوش جان بربالین سنگ ساکن ومرکب فکر نیزدرایستگاه سکون متوقف بود، باد صبا شمیم شادی رابه پژاره سپرده وشراره شکننده، فضای تهران وایران رادر تصرف داشت، پهپاد پکری آماده ارسال عریضه عاجزی و انتشارآخرین اخبارنوزدهم دیماه۹۵ بود، جان های جاوید درانتظار دریافت نسخه غم وپیام پکری بود، آره. پطرس فلک به فریاد آمد و باصدای سکوت ونای نگرانی، فقدان مردانقلاب ومرید رهبری ومراد ملت به همه ابلاغ کرد و عظمت ایران را گرفتار اندوه ابدی نمود، هاشمی رفسنجانی یاردیرینه امام ره ومعتمد ملت ومردروزهای سخت انقلاب، فرمانده مقتدردوران دفاع مقدس، سردارسربلند عرصه سازندگی وسنگ صبور فرازوفرودهای میادین سیاسی واجتماعی به ملاء اعلاپیوست.
اوکه نماد ومظهر ماندگاری انقلاب، مایه دلگرمی امام ره، یار غار رهبر عزیز انقلاب اسلامی، محبوب ملت وبازمانده مبارزان ومجاهدان دوران قبل ازانقلاب اسلامی بود، رخ رنگین خودرا به نقاب سرد وسیاه خاک سپرد ومیلیون ها جان عاشق رامیهمان غم فقدان خویش نمود.
هاشمی بوی عشق می داد و مظهرعاطفه، رنگ ایمان داشت و هیبت ایثار، تذکره تلاش بود و پرچم وفا، بیرق اتحاد دردست داشت وجامه شهادت برتن وامانتدار شهیدان بود و یادگار شهادت، او در سالگرد قیام نوزدهم دیماه، ردای تقدیر پوشید و بر پیک حق لبخند زد ومسافر مانایی شد، تا آخرین پرده گمنامی رابه تاریخ پیوند دهد و در جوار یار و معبد پروردگار لختی بیاساید.
او آرش انقلاب بودکه با کمان کمال و تیر تواضع و تدبیر تحمل، مرز صبوری را تا کرانه های تاریخ توسعه داد و نامهربانی های ریز و درشت رامیهمان خاک نمود. هاشمی میراث دارشهیدان ومخزن اسرار نظام بود و در اوج تقوای دل و تعهد وجدان، هزاران راز ناگفته را با خود به خانه قبر برد تا کشتی انقلاب دچار تزلزل نگردد و درساحل نجات لنگراندازد. این فرمانده شجاع و سیاستمدار کهنه کار و خطیب توانا و سنگردارسرافراز، اندوه زمانه را در صندوقچه صداقت پنهان کرد و تبسم راتقدیم افکارعمومی نمود تا کام مریدانش با اخم او تلخ نگردد.
دولتمردی که نگاهش آرام بخش، سکوتش معنادار، اخمش موثر، تبسمش هدفمند و تشرش تحول آفرین بود. او امیری بودکه برای ملت امربری کرد، سرداری بود که در لباس تواضع، خود را سرباز انقلاب می دانست ومعماری متخصص بودکه بخاطر پاسداری ازحرمت دیگران در محاق قرارگرفت.
مجتهدی مسلم، اندیشمندی مبرز، مبارزی مقاوم و بزرگی باکرامت بودکه برای پایداری ایران بزرگ همه را انکار می کرد.این اسوه مانا و الگوی ابدی، امروز با مرارت و مدارا، تنهایی و تلخ کامی، سکوت و صبوری و عزا و عزلت وداع کرد و در حریم کبریایی خالق کردگار آرام گرفت.
یادش بخیر، نامش جاودان و راهش منور باد.
