مشتری مداری کیلویی چند؟
اختصاصی جامک: حیات یک اداره دولتی به ارباب رجوعش، حیات یک بنگاه اقتصادی به مشتریانش و حتی حیات یک حکومت به ملت و مردمانش وابسته است.
معمولا در بنگاه های اقتصادی تازه تاسیس و در ابتدای راه که به شدت نیازمند مشتریان هستند، با رفتارهای تصنعی و سطحی درصدد تکریم مراجعین و جلب نظر آنان بر می آیند اما با گذشت زمان و افزایش سودهای هنگفت، کم کم رفتارها مودبانه رنگ باخته و حتی در مرحله ای نه تنها مراجعین مورد تکریم قرار نمی گیرند بلکه بعضا با رفتارهای زشت و مایوس کننده خاطر مشتریان خود را آزرده می کنند.
در شهر ایلام بخش های خدمات رسانی از قبیل؛ مراکز درمانی که بعضا لفظ «خیریه» را هم یدک می کشند، مصداق موارد یاد شده می باشند. یکی از این بنگاههای به ظاهر خیریه اما کاملا اقتصادی و درآمد محور مستقر در هسته مرکزی شهر ایلام که با مشاهده رشد طولی و عرضی فضای فیزیکی آن در طی مدت چند سال گذشته، کاملا اهداف و نیت بانیان آن آشکار می شود، نه تنها مراجعین تکریم نمی شوند، بلکه گاهی اوقات مورد بی مهری نیز قرار می گیرند.
در شرایطی که هر مغازه خرده فروش و حتی فروشندگان دست فروش و دوره گردها هم به امکانات پوز تجهیز شده اند، قسمت صندوق این مرکز فاقد دستگاه مربوطه بوده و بعضا بیماران با حال ناخوش برای پرداخت هزینه ها بایستی مسیر رفت و برگشت تا خیابان اصلی را پیموده و از خودپردازها پول نقد آورده و هزینه ها را به صورت نقدی پرداخت نمایند. جالب این که در جواب بیماران که آیا دستگاه کارت خوان دارید یا خیر؟! حتی از راهنمایی آنان نیز خودداری می شود!!!
شاید در نگاه اول این مساله برای بعضی ها خیلی مهم نباشد و از نظر مسوول این مرکز هم رضایت مندی مراجعین در ردیف آخر قرار داشته باشد، اما آیا واقعا این رویه درستی است که چنین مراکزی نسبت به مشتریان خود دارند؟! آیا منطقی است وقتی که یک بنگاه اقتصادی سقف مشتریانش تکمیل شد، با هر طریقی ولو با برخوردهای سرد و حتی با تندی، زمینه آزردگی خاطر آنان را فراهم کنند؟!!!
به راستی تا چه حد سازمان های نظارتی میزان رضایت مندی مراجعین را در ادامه فعالیت این مراکز لحاض می نمایند؟!!! آیا معیار و سنجشی برای بررسی اثربخشی و تاثیر عام المنفععه بودن مراکز به اصطلاح خیریه وجود دارد….؟ یا این که بهره گیری از این لفظ فقط برای استفاده از مزایایی مانند معافیت های مالیاتی و… می باشد؟!!
