آیا مرض “بی تفاوتی اجتماعی” به کوچه های ما هم می رسد؟
جامک: مهدی کاکاخانی /
شش سال پیش یعنی ششم آبان سال ۱۳۸۹ در میدان کاج تهران در روز روشن و مقابل دیده گان همه، درگیری خشن و خونینی به وقوع پیوست و مردی با چاقو مرد دیگری را سلاخی نمود اما مردم، بی‌تفاوت، خونسرد و بدون هیچگونه احساس مسوولیتی فقط نگاه کردند و فیلم گرفتند.
آن زمان که این حادثه رخ داد، بحث ها و نقدهای زیادی در سطح رسانه ها و افکار عمومی تحت عنوان رواج “بی تفاوتی اجتماعی” مطرح شد. شاید همان زمان خیلی از کسانی که در خارج از جغرافیای پایتخت زندگی می کردند و این گونه اخبار و حوادث را از طریق رسانه ها دریافت می کردند، چنین می پنداشتند که این گونه رفتارها و رواج این بی تفاوتی ها فقط متخص ساکنین تهران و کلان شهرها است و در شهرهای کوچک با بافت مسنجم اجتماعی و حاکم بودن روابط قومی و قبیله ای، مردم برای همدیگر از وجود خویش مایه می گذارند و حتی سوابق نشان می دهد که افرادی برای نجات جان دیگری، جان خویش را فدا کرده است.
اما با انتشار فیلم و تصاویر حادثه رخ داده برای دختر دانشجوی مظلوم ایلامی در جریان سیل شهر خرم آباد و بی تفاوتی قابل توجه مردم آن حوالی، همه این پندارها و تصورات نقش بر آب شد.
بدون شک همه کسانی که صحنه های حزن انگیز و ناراحت کننده سقوط مرگبار این دختر به کانال آب را در قاب گوشی های تلفن همراه خود مشاهده کرده اند، حال و روز خوبی ندارند و با تمام وجود خود را با صاحبان این مصیبت شریک دانسته و احساس ناراحتی و غم بر آنها سایه افکنده است.
آنچه نگران کننده تر است و تحمل این ضایعه را دردناک تر نموده این است که؛ دایره بی تفاوتی های اجتماعی از حوزه جغرافیای پایتخت و شهرهای بزرگ به بیخ گوش ماها هم رسید. نگرانیم بدان خاطر که لذت عکسبرداری و فیلمبرداری از صحنه های حادث شده برای یک فرد، به مراتب گواراتر از رهانیدن او از مرگ شده است؟!
بسیار ناراحتیم بدان خاطر که انسان های اطرافمان برای مشهور شدن به عنوان اولین ثبت کننده یک حادثه بکر، حاضرند انسانیت را قربانی کنند و کلام آخر این که هر روز که می گذرد، متفاوت تر می شویم و حالمان ناخوش تر می شود.
