قلبی برای تقدیم به آرمان ها
ناهید ابراهیمی*: وقتی آرمان و هدفت والاتر و برتر از همه وابستگی های دنیوی باشد، آن وقت از همه چیز می گذری و برای به اسارت گرفتن زمین تا بینهایت آبی آسمان پرواز می کنی، فرقی نمی کند این پرواز در اقیانوس علم باشد یا دریای مواج و متلاطم رویارویی با دشمنان.
وقتی آرمان و هدفت عزت و حریت کشورت باشد آن وقت است که با عشق و بی هیچ ادعایی قلبت را به پاس آزادی و سرافرازی میهنت تقدیم خواهی کرد.
خود را سپر زن و بچه ات می کنی، خود را فدای اعتلا و آبادی میهنت می کنی، خود را شجاعانه و عاشقانه فدای کشور و آب و خاکت می کنی.
آری تو می توانستی همچون بسیاری از مغزهای دیگر به خارج بروی، دانشمند شوی و کیف دنیا را ببری اما به پاس اعتلای علم و خوکفایی کشور، شب و روز فارغ از همه امکانات و تجهیزات نوین روز دنیا همپای دیگر سربازان سنگر علم و دانش کوشیدید تا ژرفای علم را بشکافید و به حقیقت علم فناوری روز دنیا انرژی هسته ای دستیابید.
آری ای دانشمند بزرگ هسته ای، تو همچون بسیاری از سرداران دیروز که دانشگاه و کار را رها کردند و به دفاع از کیان انقلاب پرداختند، بدنبال آرمان و حفظ ارزش های ارجمند نظام بودی و چقدر این هدف والاتر و ارزشمند است برای تک تک ما ایرانی ها که جان فدای میهن می کنید.
می دانم اکنون هستند مغزهای متفکر ایرانیانی که در منصب های بالای کشورهای غربی به دیگران خدمت می کنند، می دانم هستند بسیاری ها که برغم ده ها میلیون سرمایه ملی برای تحصیل و آموزش و سلامت و بهداشت از ابتدایی تا دانشگاه فرار را برقرار ترجیح می دهند و به جمع فرار مغزها می پیوندند و اصلا نگاهی به عقب نمی اندازند که با چه قیمتی به کجا رسیدند!
ای دانشمند هسته ای کشورم، ای شیر مرد عرصه علم و دانش شجاعت و غیرتت را پاس می داریم و شهادت این واژه بزرگ و مقدس را شایسته وجود نازنینت و پیشوند نام نامیت می دانیم.
ای آزاده از بندهای اسارت دنیا، چگونه بود که کوردلان و نامردان از خدا بی خبر حتی به دل کوچک دختر دردانه ات – آرمیتا – رحم نکردند و در پیش چشمانش تو را به رگبار گلوله بستند و به شهادت رساندند.
مگر جرم تو جز خدمت به میهن و اعتلای علم بود، مگر جرم تو جز آزادگی و سر فرازی میهنت بود، مگر جرم تو جز کسب علم و خودکفایی و استقلال کشورت بود، پس چرا حقوق بشر و سردمداران آن در برابر این خون های بی گناه به ناحق ریخته فرهیختگان و دانشمندان عزیزمان سکوت پیشه کرده اند؟
چرا چشم هایشان را به روی این ترور و پر پر شدن دانشمندان هسته ای کشورمان بسته اند و هیچ نمی گویند، کدام قانون و کدام حقوق را اینها پاس می دارند و از چه دم می زنند وقتی حق را به روشنی خورشید انکار می کنند؟
ای شهید سرافراز میهنم، ای دانشمند ذی قیمت کشورم، یادت و راهت سبز و روشن و آرمان های والایت پر رهرو.
دانشمند هسته ای شهید داریوش رضایی نژاد متولد ۱۳۵۵ در آبدانان از توابع استان ایلام روز یکم مرداد ۱۳۹۰ در سن ۳۵ سالگی به ضرب گلوله عوامل صهیونیستی در مقابل منزلش در تهران و در برابر چشمان همسر و دختر خردسالش به شهادت رسید روحش شاد و یادش گرامی باد.
*خبرنگار
منبع: خبرگزاری ایرنا ایلام
