قلب‌ها با چه زبانی می‌تپند؟
دوم اسفند روز جهانی زبان مادری ست زبانی که از ازل باروح و جان ما سرشته شده و فطرت واقعی ما را یادآور می‌شود. زبان عشق به هستی و کائنات، عشق به مردم و باورهای فرهنگی ، عشق به مادر که تکلم را کلمه به کلمه به ما آموخت و زبان ارتباطی ما با جهان و آدم‌هایش را هجا کرد.زبان مادری همان‌که همواره اصوات، حروف و فرهنگش ما را به وجد می‌آورد و شوق زندگی را در ما جاری می‌کند.اما دریغ که شبیخون فرهنگی غرب لحظه‌به‌لحظه ما را احاطه می‌کند، فرهنگ ناب بومی ما را تسخیر می‌کند، زبان زلال مادری ما را با ترفندهای رسانه‌ای و محتواهای ضد فرهنگی، می‌رباید و عشق مادری ما را رفته‌رفته به یغما می‌برد تا هویت اصیل ما را مُثله کند و…
امروزه با رواج فرهنگ منحط غربی در اشکال مختلف نظیر جشن تولد کودکان به نامتعارف ،بازی‌های رایانه‌ای، پویانمایی‌های هدف‌دار، اپلیکیشن های غیربومی، نقاشی‌ها و صورتک‌های تبلیغاتی در شبکه‌های اجتماعی موبایلی و…. روزبه‌روز زبان مادری موردتهاجم فرهنگی واقع می‌شود تا جایی که دیگر حتی خانواده‌ها با تقلیدهای مخرب ، علاوه بر خودداری از آموزش زبان مادری ، از نام‌گذاری فرزندان خود به نام‌های محلی و ایرانی اصیل احساس عقب‌ماندگی فرهنگی می‌کنند و اسم‌های نامتعارف و غیر ایرانی اسلامی را برای آنان برمی‌گزینند. آنان حتی اجازه نمی‌دهند در مراسم مختلف اجتماعی و مهمانی‌های خانوادگی فرزندانشان به زبان مادری تکلم کنند. اینجاست که خواسته یا ناخواسته مقدمات ویرانی یک فرهنگ با اضمحلال زبان مادری فراهم می‌شود و فرزندان چنین جامعه‌ای، نسبت به فرهنگ، اندیشمندان، زبان، تاریخ و تمامی گذشته خود بیگانه شده و به نسلی آماده پذیرفتن بَردگی تبدیل خواهند شد.از سوی دیگر از دیدگاه اندیشمندان” یک نسل تنها زمانی به برده تبدیل خواهد شد که از زبان مادریش و از فرهنگ و تاریخش جدا افتاده باشد.
درواقع، فرهنگ، تاریخ و هویت آنان نابود شده و به بردگان و انسان‌های درجه دوم تبدیل می‌شوند و درنهایت نامشان و فرهنگشان از صفحه تاریخ محو خواهد شد. زیرا تنها مردمی به‌آسانی خواهد مُرد و نامشان از تاریخ زدوده خواهد شد که زبان مادری آنان به دست فراموشی سپرده شده باشد.”
بی‌دلیل نیست که در سال ۱۹۵۲ دانشجویان دانشگاه‌های داکا پایتخت بنگلادش برای ملی کردن زبان بنگالی به تظاهرات مسالمت‌آمیز دست زدند و در یورش خشونت‌بار پلیس تعدادی از آنان جان خود را از دست دادند. این حرکت مدنی موجب شد تا سازمان فرهنگی یونسکو روز ۲۱ نوامبر۱۹۹۹ را روز جهانی زبان مادری اعلام کند.در ایران عزیز ما هم برابر با اصل ۱۵ قانون اساسی،
«زبان و خط رسمی و مشترک مردم ایران فارسی است. اسناد و مکاتبات و متون رسمی و کتب درسی باید با این زبان و خط باشد. ولی استفاده از زبان‌های محلی و قومی در مطبوعات و رسانه‌های گروهی و تدریس ادبیات آن‌ها در مدارس، در کنار زبان فارسی آزاد است» لذا با پاسداشت زبان معیار و رسمی کشور می‌توانیم با ترویج زبان مادری و قومی به قوام و توسعه فرهنگی نائل آییم
در خاتمه نظر به این گفته که؛
ملتی که زبان مادری خود را فراموش کند، مانند فردی زندانی ست که کلید زندانش را گُم کرده باشد، کلید هویت و فرهنگ اصیل خود را خردمندانه مسئولانه در مشت‌های خود بفشاریم و همواره به گرمی زبان قلب و ذهن خود را عاشقانه پاس بداریم !
