گر اعتماد سازی نمی کنید، بذر بی اعتمادی را هم نکارید
بی تردید این اقدام که برای اولین بار در سطح گسترده رخ داد، بدون مشارکت و همکاری مردم امکان پذیر نبود اما همانطور که رئیس مرکز آمار ایران اعلام کرد: «میزان مشارکت مردم در سرشماری غیر حضوری (اینترنتی) نفوس و مسکن سال ۹۵ نه فقط اهداف ملی تامین کرد بلکه از کشورهای توسعه یافته جهان نیز پیشی گرفتیم»؛ این اظهار نظر نشان دهنده همراهی و همکاری ارزشمند مردم با این سازمان بوده که به یک برگ برنده برای مسئولان و یک موفقیت برای مردم تبدیل شد.
هدف از بیان این نوشتار که بسیار لازم و ضروری بوده و نبایستی از آن غافل شد این است که؛ دستیابی به بخش قابل توجه ای از اهداف تعیین شده با استفاده از ظرفیت دانش آموزان مدارس سطح ابتدایی بود که با بهره گیری از شیوه ها و ترفندهای خاص، انرژی و توان آنان را برای مشارکت در این طرح بزرگ به کار گرفته شد.
به عنوان نمونه، مرکز آمار با تعریف سیستم های تشویقی مانند اهداء سیم کارت تلفن همراه و همچنین انجام قرعه کشی ها سعی در صدد برقراری ارتباط دوسویه با جامعه هدف داشت و عموما هم نتیجه لازم حاصل گردید.
اما نکته اصلی و پایانی این بحث آن است که؛ بیشتر سیم کارت های هدیه تلفن همراه اپراتور رایتل که به دانش آموزان اهداء شده بود، قابلیت فعال سازی را نداشتند و از اعتبار لازم برخوردار نبودند!!!
حال سوال اینجاست آیا رواست به همین سادگی اعتماد یک نسل که قرار است در آینده با کمک و مساعدت آنان کارهای بزرگتری را به سرانجام برسانیم به راحتی و با قیمت بسیار ناچیزی از دست برود؟!
چه کسی پاسخگوی بی اعتمادکردن این نسل نسبت به برنامه های آتی کشور می باشد؟!
آیا مرکزی وجود دارد تا هزینه بی اعتماد کردن یک نسل از افراد جامعه نسبت به ایفای وظایف اجتماعی و مسئولیت پذیر نمودن آنان در مقابل طرح های ملی را سنجش نموده و با عامل این اقدام برخورد قاطع صورت گیرد؟!
به راستی چه تعداد از مسئولان و تصمیم سازان به عواقب این گونه رکب زدن های ساده ولی بسیار با اهمیت اندیشیده است؟!
در آخر خطاب به برخی شرکت های و موسساتی که تنها به ظاهر ادعای کارهای خیرخواهانه را دارند؛ “لطفا اگر اعتمادی سازی نمی کنید، بذر بی اعتمادی را هم نکارید”
